Türkiye’de Siyasi Dönüşüm: 14 Mayıs Seçimleri Sonrası
14 Mayıs seçimlerinin ardından Türkiye, derin bir umutsuzlukla karşılandı. Ben de diğerleri gibi sessiz kalmak istedim, düşünmek için bir süre. Televizyonda ilk sonuçları gördüğüm an, bin yıllık Anadolu Türklüğünün ve mücadelesinin sona erdiği hissine kapıldım. Adeta Osmanlı’nın dağılma süreci tekrarlanıyor, Türk devrimcilerinin yaşadığı duyguları en yoğun şekilde hissediyordum.
Türkiye, ekonomik olarak dışa bağımlı, sömürülen, ezilen, gururu ve bağımsızlığı çiğnenen bir ülke haline gelmişti. Ve seçimler öncesinde olduğu gibi, seçim sonrasında da düzen partilerinin iktidarı devam edeceği belliydi. 14 Mayıs, tüm umutlarımızı yıkan bir tarih oldu.
Kendimi iç dünyama kapatıp garip bir isteksizlik ve keyifsizlik haline büründüm. Ne okumaya ne yazmaya ne de konuşmaya hevesim kalmıştı. Bir karanlığa gömülmüş gibiydim. Yazmaya karar vermemdeki ana etken, ulusal birliği yıkmayı hedefleyen, Lozan Antlaşması’nı beğenmeyen yabancıların işbirlikçilerinin yüksek ses çıkarmasıydı.
İktidarı ele geçiren grup, Türkiye’yi değiştirmek için seçilmişti. Ancak muhalefet de masum değildi. Erdoğan, iktidara kimin getirdiğini çok iyi biliyordu ve onu indirecek olanlar da aynı kişiler olacaktı. Bu nedenle muhalefetin iktidara gelmesi için, Lozan Antlaşması’nda memnuniyetsiz olanları tatmin etmesi gerekiyordu.
“100 yıllık reklam arası” dedikleri şey, Atatürk’ün batının doğu üzerindeki hegemonyasına son vermesine işaret ediyordu. İnönü’yü eleştirenler, Menderes’e övgüler yağdırıyordu. Ancak Türkiye’yi batının pençesine düşüren kişi Menderes’ti. Plansız borçlanma ve kamusal kaynakların sadakate bağlı dağıtımıyla Türkiye bir bataklığa saplandı.
Lozan Antlaşması’nda memnun olmayanlar, kredi musluğunu açmak veya kısmak suretiyle iktidarlarını korumuş veya ödüllendirmişlerdir. Bağımlılık düzenini Menderes başlattı. Kendi kaynaklarıyla kalkınmayı hedefleyen milliyetçi-devrimci bürokrat-askerlerin yerine, komprador burjuvaziden oluşan işbirlikçi iktidarlar kuruldu.
